(...) Verre landen ken ik niet, behalve uit mijn atlas, die droom ik elke nacht (...) Zomaar een regel uit het liedje 'Liefs uit Londen'. waarmee Bløf eind jaren negentig haar eerste grote hit weet te pakken. Waar zanger Paskal Jakobsen enkel nog kan dromen over 'platte' landkaarten, waarbij van de meeste landen alleen de hoofdstad en een enkele rivier of gebergte genoemd worden, droom ik sinds Google Maps - dé uitvinding van deze eeuw - over de meest exotische bestemmingen die je maar kan bedenken. En ik bedoel hiermee niet het Moskou, Praag en Lissabon van Bløf, maar schier onbereikbare eilanden, die zelfs anno 2020 nog niet per vliegtuig te bereiken zijn.

Eilanden dus, zeg maar alles dat niet direct verbonden is met onze grootste eilanden Eurazië-Afrika en Amerika. En dan maakt het mij verder niet veel uit of we het hebben over de 'grote jongens', zoals Groot-Brittannië en Australië of piepkleine eilandjes in de Stille Oceaan. Zolang het een op zichzelf staand gebied is, dus niet verbonden met andere landen, vind ik het al snel interessant. Waarschijnlijk omdat door het ontbreken van een natuurlijke landsgrens hier culturen zijn ontstaan, die zich volledig op hun eigen manier hebben kunnen ontwikkelen. Lekker eigenwijs een zijweg inslaan, waar de meerderheid gekozen zou hebben voor de hoofdweg. Het onbekende verkiezen boven de gebaande paden.

Mijn eerste fascinatie op eilandgebied is Groenland. Het begint al met de naam. Groenland, een land dat mij vooral doet denken aan een grote ijsvlakte, noemen ze niet Witland, maar Groenland. En dan noemen ze het in verhouding piepkleine eiland iets ten zuidoosten ervan IJsland! Dat kan in mijn optiek niets anders betekenen dan dat er meer moet zijn dan enkel ijs op Groenland. En dat klopt dan ook. Google Maps leert mij dat er meerdere kleine nederzettingen langs de kust liggen, variërend van gehuchtjes met slechts enkele huizen tot nederzettingen met enkele duizenden inwoners. Al snel stuit ik op de allergrootste nederzetting Nuuk - ook wel Godthåb genoemd in het Deens en tevens de hoofdstad - met ongeveer 15.000 inwoners. De hoofdstad van dit enorme eiland heeft dus evenveel inwoners als pak hem beet Joure, Weesp en Valkenburg. Mijn eerste fascinatie op eilandgebied is Groenland. Foto: Visual Capitalist

Met alleen het inwoneraantal weet ik natuurlijk nog net niets, dus besluit ik eens in te zoomen op de verschillende wegen die ik zie lopen. Wat mij vrij direct opvalt, is dat de wegen snel ophouden. Ik kom erachter dat de langste weg op heel Groenland slechts vijfentwintig kilometer lang is en dat de verschillende nederzettingen dus niet onderling met de auto te bereiken zijn. Woon je op zo'n groot eiland, kun je dus nog nergens zomaar naartoe! Dit brengt mij tot de vraag of ze überhaupt auto's gebruiken als vervoermiddel. Het antwoord is ja, maar tot zowel mijn verbazing als teleurstelling kom ik erachter dat ze zelfs een busmaatschappij hebben. Dus ook op Groenland maken ze gebruik van openbaar vervoer. Nadat ik ook een voetbalstadion, museum, hotel, meerdere winkels en zelfs een grote brievenbus voor de Kerstman ontwaar, kom ik tot de conclusie dat die Groenlanders eigenlijk ook maar gewone mensen zijn. Een groot gedeelte woont zelfs in afzichtige flats!

Na deze ontnuchterende zoektocht, besluit ik Groenland even een tijdje links te laten liggen. Na een aantal maanden begin ik toch weer aan een nieuwe expeditie op het eiland en zoom ik in op de wat kleinere nederzettingen. Ik verwonder me over de schitterende, onuitspreekbare namen zoals Ammassalik, Qaqortoq en Illullissat. Ze zijn allen prachtig gelegen in mooie uithammen aan de west- en oostkust van Zuid-Groenland. Sommigen zowaar bereikbaar met het vliegtuig en anderen alleen te bereiken per vrachtschip. Nu ik meer weet over hoe de mensen daar wonen, wil ik meer weten over onder welke omstandigheden ze daar wonen. Oftewel, hoe koud wordt het daar nu eigenlijk?

Ik voer de namen van alle opgezochte nederzettingen één voor één op in mijn weerapp. Ik kom er niet alleen achter dat het behoorlijk koud kan zijn in Groenland, maar ook dat het op sommige plekken nog reuze meevalt. In Zuid-Groenland kan het in de zomermaanden soms zomaar 20 tot 25 graden worden! Je zou bijna besluiten om daar je zomervakantie door te brengen. Is weer eens wat anders dan Benidorm of Rimini...

Na deze laatste ontdekkingen, leer ik nog veel meer over Groenland, mede dankzij de uitstekende reisprogramma's van de beroepsavonturiers Floortje Dessing en Tom Waes. Beide schuwen ook de heftige onderwerpen niet, zoals het niet kunnen omgaan met de veranderingen die de Westerse manier van leven met zich meebrengen, de werkeloosheid en het losbandige alcoholisme. Het eerst nog onbekende Groenland is daarmee opeens van haar onschuld beroofd. Het hoofdstuk Groenland is daarmee voor mij voorlopig gesloten.

Het roer moet om. Ik wil een eiland vinden dat én behoorlijk afgelegen ligt én dat (vrijwel) niemand kent. Een eiland voor mijzelf alleen (en uiteraard de eilandbewoners zelf). Een blik in Lonely Planet's tafelboek 'All The Countries Of The World' leert mij dat ik mij moet gaan verdiepen in de overzeese territoriale gebieden. Eilandjes van enkele vierkante kilometers die vaak door stom toeval toebehoren aan grootmachten zoals Groot-Brittannië, de Verenigde Staten of Frankrijk. Deze eilanden, vooral gesitueerd in de afgelegen delen van de Stille, Indische en Grote Oceaan, dragen namen zoals Sint Helena, Niue en het gezellig klinkende Wallis en Futuna.

Ik zoek alle eilanden uit het boek op. Allemaal kleine eilandjes met vaak één plaats die bestaat uit slechts enkele huizen. Je zal er maar wonen! Hoe klein is dan je wereld? Dat dit dus ook vaak niet goed gaat, bewijzen de inwoners van de Pitcairn Eilanden, een klein eiland in de Stille Oceaan, waar slechts vijftig mensen wonen. De inwoners, allemaal nazaten van schipbreukelingen uit de zeventiende eeuw kennen elkaar door en door. Het eilandje komt internationaal in het nieuws door een verkrachtingszaak, waarbij acht mannen van het eiland veroordeeld worden voor meerdere jaren gevangenisstraf. Aangezien het eiland zelf geen gevangenis heeft, worden ze gestuurd naar Nieuw-Zeeland. Dezelfde Tom Waes van eerder Groenland, besluit ook dit eiland te bezoeken en komt tot de conclusie dat er werkelijk niets te beleven valt. Hoogtepunt is de top van het eiland waar een ontzettend grote reuzenschildpad woont.

Wel jammer die Tom Waes, die komt ook echt overal die man. En met hem Floortje Dessing, die besluit naar een andere plek te gaan die ik voor mijzelf had willen houden, namelijk Zuid-Georgië. Dit eiland ligt ongeveer duizend kilometer ten oosten van de al behoorlijk afgelegen Falkland Eilanden, die weer duizend kilometer ten oosten van de Argentijnse kust liggen. Wat Zuid-Georgië dan weer bijzonder maakt, is dat het een behoorlijk roerige historie heeft. Er zijn weinig plekken op de wereld waar op zo'n grote schaal walvissen zijn afgemaakt omwille het vlees en de levertraan. In de hoofdstad Grytviken, met ongeveer dertig inwoners, wonen enkel nog mensen die zich inzetten voor het erfgoed van het eiland. Echte oorspronkelijke inwoners heeft het eiland niet, alle inwoners komen uit het buitenland en verblijven, mede door de barre omstandigheden, nooit gedurende langere periodes op het eiland.

Het is mij inmiddels duidelijk geworden dat ik een eiland moet zoeken dat behoorlijk buiten de radar ligt. Een eiland dat zo afgelegen van alles ligt, dat zelfs Tom en Floortje het te ver vinden om te gaan bezoeken (tenzij ze zin hebben om een maand op een vrachtschip mee te varen). Op een avond ontdek ik dan stomtoevallig een eiland, waarvan ik echt nog nooit gehoord heb. Alles is fascinerend aan dit eiland: de ligging, de vorm, de rare naam, de grootte, de naam van de enige nederzetting... Het ligt echt nergens in de buurt, het lijkt qua vorm op een zeemonster met meerdere tentakels, de naam klinkt als een onontdekte vissoort die op de bodem van de oceaan leeft, het is qua oppervlakte even groot als Noord-Brabant en Limburg bij elkaar en de hoofdstad klinkt als een gezellig plaatsje aan de Middellandse Zee. Welk eiland het is? Dat houd ik wijselijk voor mijzelf. Weet jij het? Foto: Bic, Wikipedia